YOL
Bir uzaklık belirdi gözümde ben yürüdükçe uzayan sonu olmayan.. Yürüyordum dünyadan habersiz bir şekilde öylece yürüyordum çıplak kalmış gibiydi bedenim üstüm başım darmadağan, üzerimde paçamdan diz kapağıma kadar yırtık bir pantolon ve kolları yırtık bir gömlek. Yüzyıllardır çekilmiş acıların eseri gibiydi içimdeki acılar ama halen yürüyordum sanki bir mutluluk arıyor gibiydim o yolda, gökyüzünde karanlık ve içimde karamsarlık yaratan yeşilliklerden yoksun ağaçlarla kaplıydı o yol. Geriye dönmek istemiyordum çünkü o sonsuzlukta birşeyler vardı biliyordum. Biraz ilerledikten sonra gözle görülebilir bir uzaklıkta görüntüsü gözlerimi kamaştıran yorgunluğumu atabileceğim yeşil bir ağaç gördüm ve yanına gittim. Yanında huzur bulacağımı hissettim çünkü o kadar güzeldi ki baktıkça huzur buluyordum, yanına uzandım öylece gözlerimi kapadım elimi ağaca uzattım ve öylece uyumak istedim bu güzellik karşısında yatamazdım herhalde diye düşündüm tekrar gözlerimi açtım ve ağaç solmuştu hayretler içinde kaldım yoluma devam etmeliydim öyle istiyordu sanki birileri.
Kaybolmuştum bu yolda sessizlik vardı, ne korku yaratan yabani hayvan sesleri ne de bu yolda ilerleyen bir araba sesi duyulmuyordu. Sadece baykuş sanki kötülükte benimle beraber ilerliyor gibiydi. Uzaklarda büyük bir ev gördüm evden çıkan ışıklar karanlığa umut gibiydi. Koşmalıydım öyle hissettirdi dürtülerim. Büyükçe kapısı olan bu evin önünde durdum ve girmek için kapısını araladım, kapıyı aralamamla ev yerle bir oldu. Ve gözlerimi açtım terler içinde kabustan.
Sevgilim, karanlıkta ışıl ışıl parlayan o güzel ağaç SEN zaman öyle bi geçmiş ki gözlerimi kapadığımda, açtığımda sen benden çoktan gitmişsin.Ve onca zamandan geriye kalan yıkık bir ev (harabe bir yürek).
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder